panpalar devam ediyorum. mert, burak ve ben artık korkudan ne yapacağımızı bilmiyorduk. en mantıklı yolun polisi aramak ve aileme anlatmak olduğunu düşündüm. burak korkarak "lan oğlum napıcaz lan biz bu adam utanmasa bizi gibecek." dedi. mert "ya deathburn arayalım senin anneyle babayı. ablanı da uyaralım oğlum ne yapacağız" dedi. tabi ailemi aramaya fazla cesaretim de yoktu. ama belki de daha kötü olacaktı. zaten saat gecenin 2sine yakındı. Bu saatte aramamalıyım diye düşündüm. Programdaki adam "boşuna uğraşmayın beni zaten bulmayacaklar. milyonlarca polis iki yıldır beni arıyorlar ve bulamıyorlar. sizin kıytırık polisleriniz beni bulabilecek mi sanıyorsunuz dingiller. yoksa komşunuz cemil şerefsizine mi haber verirsin." yazdı. cemil abi 40lı yaşlarında komiserdi. Ama onu bu adam nereden tanıyordu. ben "lan yeter çık git. o kadar insan arasından bizi mi buldun?" dedim. Adam "ahaha... siz benim için sadece çocuk oyuncağısınız. sizden çok daha iyileriyle tabi ki uğraşırdım ama sorun o değil. sorun sensin deathburn" dedi. gittim polisi aradım. olayları tümüyle anlattım. Ama polisler gülüp telefona suratıma kapattılar. heralde dalga geçtiğimi sandılar. neyse artık herşeyi cemil abiye anlatıp ve bilgisayarı bizim mahalledeki bilgisayarcı uğur abiye verecektik. uğur 20li yaşlarında bir bilgisayar mühendisiydi ve çırak olarak çalışıyordu. başka çare yoktu. burak "ya oğlum kapat kapağını laptop'un uyuyalım. Bu şerefsizle yarın uğraşırız. zaten keyfimiz kaçtı" dedi. Adam son olarak "iyi geceler deathburn ve kankaları. uğur ve cemil'in de başı belaya girecek yarın" dedi ve bilgisayar kendi kendine kapandı.