kars'ta oturan panpalarım bilir sabahki hava insanın iflahını giber. neyse dün sabah sıkı giyinip evimin önündeki durağa çıkıp minibüs bekledim. benimle beraber tahminimce 65-70 yaşlarında, kamburluktan beli iki büklüm olmuş, ayakkabıları yırtık bir teyze vardı. başta farketmemiştim onu aklımda daha önemli bir iş vardı. minibüse bindik ben para verdikten sonra boş yer görüp oturdum. teyze ise şoföre duyabildiğim kadarıyla "evladım beni bankanın oraya bırakabilir misin?" dedi. şoför biraz daha yüksek sesle"olmaz teyzecim ya belediye arabası mı bu. in çabuk!" dedi minibüsü durdurdu. biraz böyle devam ettiler ben diyaloğu duyup teyzeye dokunarak "teyzecim buyrun oturun siz" diyip huur cocugu şoföre "buyur birader, teyzeyi ineceği yere kadar zütüreksin" dedim. hemen parayı görünce "kardeşim sence ayıp değil mi yani" dedi ortamı yumuşatmaya çalıştı cevap vermeden geçtim arka kısımlara. teyzenin yanına gittim "allah razı olsun evladım" dedi. biraz sohbet ettik meğersem kadıncağızın bir tek torunu varmış. o da askerdeymiş. ona para yatırmak için bankaya gidiyormuş. parası da tam bankaya yettiğinden minibüs parası verememek zorunda kalmış. o an şok oldum beyler inanın o anki üzüntümü kelimelerle ifade edemem. minibüste teyze için diğer ses çıkarmayan andavallara da ters ters bakıp minibüsten indim.