O hafta pek bi şey olmamıştı pek ama ruh gibiydim, artık Erdinç ve Müslüm de farketmişlerdi duruma, onlardan saklamak istemedim
bakma aslında ben de eziliyordum bu yükün altında, dayanamıyordum artık ağlamak çözüm değil di,ortalığı yıkıp dökmek çözüm değil di
Peki çözüm olan neydi?
inan bilmiyorum...
O hafta boyunca hep dua ettim, Ayşegül iyileşsin diye çünkü diğer ihtimaller de benim üstüme de toprak atarlar dı sevdiğimle

biliyordum onun ne kadar acı çektiğini, paylaşmak istiyordum o acıları ama 1 adım öteye gidemiyordum
Ne kadar empati kursam da onu anlayamazdım...

Cumartesi günü Ayşegül iki kuzeniyle olacaktı, önceden haber vermişti bana bende durumu anlayışla karşılayıp kabul etmiştim.

O gün gün boyunca gerek mesajlaştık gerek de telefonda konuşmuştuk, saatler sürüyordu telefonları elimizden bırakmak, sevmek sevilmek böyle yapıyordu
insanı , ne güzel yapıyordu aslında...

O gün akşamında Ayşegül'e mesaj atıyorum arkadaşlarımla içiyorum diye ..

Erdinç ve Müslüm'e başladım anlatmaya , bi içiyorum bi anlatıyorum lakin ayık kafayla ağzımdan dökülemezdi o cümleler..
Erdinç fazla tepki veremiyordu şok olmuştu

Erdinç - Nasıl yani ?

Diyebilmişti sadece..

Müslüm ise oda şoktaydı ama o biraz daha derinden etkinlenmişti sanki geçmişinde buna benzer
bi hadise varmışcasına

Müslüm ile aşk konularında birbirimize benziyorduk, yakındık bu konularda

Erdinç'in nitekim ağzından duymamıştım hiç 'Aşık oldum bi keresinde' diye
Ya bahsetmiyordu Ya da gerçekten olmamıştı ...

Hep beraber içiyoruz, bana moral veriyordu her ikisi de, tabi bu benim için ne kadar
yeterli olabilirdi ki

Benim için ne yeterli olabilirdi ki ?

Kendimi kaptırmıştım alkole saatler geçmiş, Ayşegül mesajımı görmemişti bile
Çakırkeyim olmama rağmen bi şey olduğunu hissettim

Kalbim sıkıştı hemen aradım kapalıydı telefonu

Ne oluyordu ?

Saatlerce mesaj attım ve aradım başka ulaşabileceğim biri yoktu

Sabaha doğru Ayşegül den bir mesaj geldi

Ayşegül - Bitanem telaşlanma ben hastanedeyim diye...