Hastanede olanları özet geçiyorum. ilgilendiler.Israr etmeme rağmen evdekileri aradılar. Babamla annem apar topar geldi. Babam o halimi gördüğü halde "dayak mı yedin lan gene" dedi."Dayak yedim evet, analarınıda gibtim ama" dedim. Kız güldü. Annemde "sus babanla nasıl konuşuyosun sen" dedi. Bende güldüm.Öyle kaynadı mevzu. Babam da genelde beni giblemediği için,pek uzatmadı kapattı konuyu çıktık hastaneden.

Ertesi gün kulağımda dehşet bir ağrı vardı.Zar zor kahvaltı yaptım. Telefona mesaj geldi. Kız atmıştı mesajı."Nasıl oldun" yazmış. Bende "iyiyim herhalde."dedim. Yemeğimi yedikten sonra tekrar kapattım kendimi odaya.Diz kapağıma darbe almama rağmen herhangi bir ağrı hissetmiyordum. Zamanında çalışmamın meyvesini yiyordum şimdi. Sadece çömelmeye çalışınca kenarlar zonkluyordu. Onun haricinde bir sıkıntı yoktu.

Asıl aklıma takılan şey"10 kişi gibicez"demeleriydi. Burası küçük bir sokak olduğu için dikkat etmem gerekiyordu,o tiplerle her an karşılaşabilirdim.Bi plan yapmam lazımdı.
Diğer günlerde evden hiç çıkmadım. Markete bile gitmedim. Hafif hafif antrenmanlarıma başladım gene. Tekmelerimi geliştirmem gerekiyordu.Bu kadar darbe almamın sebebi,o anda tekmeyi sağlam atamamamdı. Ayak ağırlıklı antrenmanları yaklaşık 2-3 gün devam ettim. Haraket edemeyecek hale gelinceye kadar yaptım. Daha sonra kol antrenmanlarına geçtim. Kondisyon arttırıcı haraketlerede ağırlık veriyordum bir yandan da.Daha da güçlenmem gerekiyordu..