burdan o otobüs şirketinin ta anasının dıbına çakim.
ebem gipilmişti be ne yolculuktu.
yorgunluğunu her düşündüğümde hissederim.
zaman geçmek bilmesede, geçiyordu..
diyarbakıra vardım.. terminaldeyim (beyler esranın geldiğimden haberi yok. süpriz yapmak istemiştim)
bindim başka bir otobüse. eve gidiş yolu git gide kısalıyordu. kapıyı çaldığım anda. kardeşimin açışı ve bana gülüşünü hala unutmam beyler. arkadaşlar bakın ne olursa olsun. inanın evin o kokusu tadı yıllar geçse bile değişmiyor. evin, ailenin olduğu yer herzaman aynıdır aynı kokar, aynı tattadır, farklıdır diğerlerinden.
anneme sarıldım, abim, babam falan derken teyzemlerde bizdeymiş onlarada selam verip bi duş aldım ve yemeğe oturdum.