Bilgisayarı kapattım. Dışarı çıkıp dolaşacaktım biraz. Montumu giydim, kimseye bişey söylemeden çıktım evden.

Emin değilim, sanırım saat akşam 8 falandı. Kaldırımda yürüyorum.Ruh halim gibik. Okulu bırakalı 2 ay oluyor. Yürürken,karşıdan gelen bi kalabalık dikkatimi çekti. Bunlar yaşıtlarımdı. Hatta aynı okula gittiğim kişilerdi. Kızlı erkekli toplanmışlar dolaşıyorlar. Caddenin bittiği yerde alışveriş merkezi vardı. Belli ordan geliyorlardı. Gezmişler eğlenmişler, beraber yürüyorlardı şimdide. Onların o halini görünce öyle özendim ki anlatamam. Kendi kendime sordum "benim neyim ekgib anasını gibiyim"Bunlar nasıl bu kadar mutlu olabiliyorlardı anlamıyordum.Tam yanımdan geçerlerken içlerinden biri kolumdan tuttu;

"Vay emre, naber kardeşim ya nerelerdesin.."

Gerçekten konuşmak istemiyordum o an.Yüzüne baktım,"burdayım ya lan işte" dedim. Ufak bi gülüşme oldu o arada."Hayırdır niye gelmiyorsun okula" dedi.Ben de "bıraktım kardeşim ben okulu."

Çocuk ibret alırmışcasına baktı "niye bıraktın" dedi."Boşver,ne sen sor,ne ben söyleyeyim"

Kızlardan biri de "yanlız kuş,ne geziyosun akşamın bu saatinde tek başına,gel dolaşalım beraber" dedi. Sebepsiz bi mutluluk oldu lan içimde."Tamam" dedim. Yürümeye başladık sokakta.