Yukarı çıktığımda yerde bir kilim ve çok az yanan bir mum vardı kimse yoktu. Dikkatimi çeken birşey oldu orda. Gölge vardı. insan gölgesi gibi. Ancak kimse yoktu. Burhan dedim tekrar. Ve o anda beni birşey itti. Merdivenlerden yıvarlandım giriş kapısının olduğu yere. Kapıdan koşarak çıkıcaktım ki kapı kapandı ve kilidi dahi olmayan kapı açılmadı. Aşağı kata inmeye karar verdim bende. Çok karanlıktı. Hızlıca inerken ayağım takıldı yuvarlanarak düştüm. Bayılcak gibiydim. Burda son hatırladıklarım şunlar. Burhanı gördüm ellerinden kollarında dikenli telle bağlanmış her yeri kan içinde bildiğiniz çarmıha gerilmiş gibi. Ağlıyor sesizce. Başımdada biri dönüyor. Burda bayıldım.