5 yıl boyunca beraber olduğum bi kızdan ayrıldım. Bir sene olacak ocakta. Beraber uyudum, gezdim, öğrendim, onunla adam oldum. Sonrasında anlaşmazlık onu başkalarına itti, beniyse kendime. Kimseyi istemedim, onunla olmak için aramı bozduğum herkes uzak kaldı benden. Değişti o da. Bambaşka biri oldu. Ben de öyle. Bugün bile dışarı çıkıp gezdiğimde her ufak detayda onu hatırlarım. Bazı şarkıları asla dinleyemem, bazı filmleri izleyemem, bazı yerlere gidemem. Birinin elini tutunca irkilir, katır kadar bedenimden bakire bi kız gibi utanırım. Yine üzülürüm, iç çeker dururum, düşünürüm onu ama artık o acının hissi alıştırır kendini. O kadar ki, artık vurduğu yer sertleşip körleşir, bıçak bile kesmez sanırsın. Dürüst olmamı istersen geçmez bu his, ne zaman tek kalsan vurur seni, o kadar kişinin arasından dönüp dolaşıp da seni bulur, tam yerinden vurur yine. Sonunda alışırsın işte. Unutmak falan yok ucunda, alışmak var. Alışacaksın.