kafamı kaldırıp baktığımda 3 kızın bana analarını gibmişim gibi bakışını gördüm. ne yaptım ki dıbına koyim?

"ne?" diyebildim. çok fazla düşünmem gereken şey vardı, uzun cümleler ile vakit kaybedip enerjimi düşüremezdim. karşıdan gelen cevap en azından yukarıda sorduğum soruyu cevapladı.

- önüne bakarak yürümeyi dene, herkes benim gibi çıkmayabilir. (gülümsedi, yanındakiler de "ahaha aq eziği" dercesine güldü.)

sigortalarım yine atmıştı beyler. bugün önü kesilemez bir yolun üstünde son sürat ilerliyordum. artık hiçbir kıza egolarını kabartacak şeyler diyecek kadar tahammülüm kalmamıştı. anlayacağınız, pimimi çektiler.

ben: şimdi sizin bu kendinize olan tapınmavari hislerinizi yerle bir edeceğim için lütfen kusuruma bakmayın, fakat bugün yeterince sabrımı sınadınız. evet, haklısın aslında. herkes senin gibi çıkmayabilir. çünkü böyle olabilmek, ayrı bir ego ve kendini beğenmişlik gerektirir. nedenine gelirsek, şu an sokaklarında yürüdüğün bu şehrin erkekleri. bak işte (yandan son ses müzik ile geçen şahini gösterdim) en basit örneği bu. her şey sizin için hanımlar, evet sizler için. hatta bakın, şu ileriden gelen 4 erkek birazdan kalçalarınızı ve göğüslerinizi tam olarak 2 saniye içinde inceleyip bedensel yetersizliklerinizi düşünecek ama başka çareleri olmayıp da abazalıklarıyla baş başa kaldıkları için size bir kez daha bakacaklar.

bu kadar ani beklemedikleri, şoka girmiş gibi donuk bakışlarından belliydi beyler. abartısız söylüyorum, 1 metrelik mesafeden kalp atışlarını duyabilirdiniz. çünkü bu gerçekleri bu denli ani ve net bir şekilde bugüne kadar kimse göstermedi.

birkaç saniye soluklanıp, beni tüm algılarıyla dinlediklerinden emin oldum.

ben: evet, her şey sizin için hanımlar. bu kadar düşkünlük bana olsaydı, emin olun ben de kendimi kral gibi hissedebilirdim. kusura bakmayın ama ilk önce eleştirdiğiniz ve yakındığınız abazalıklara, mahal vermemeyi iyice öğrenin.

bir final darbesi de bunlara yapmam gerektiğini hissettim. kızların donuk bakışlarını bitiren şu cümleyi söyledim:

"pardon, kaldırım biraz fazla dar."

arkama dönüp, yoluma devam ederken kendimi çok ciddi şekilde sorgulamaya başladım. bu gibtiğimin içsel hesaplaşmasını neden yaşamak zorundaydım ki ben?