Ben bıraktım artık sorgulamayı; yaşam amacımı ve hevesimi kaybettim ama daha basit yaşıyorum artık.
Kötü zaman diliminin aksine, yıllardır burada söylediğim gibi benim hiç 1 kız arkadaşım olmadı, 1 kızla oturup karşılıklı sohbet bile etmedim. Bunları istanbul'un göbeğinde doğup büyüyerek başardım hem de.
Ben illâ annem gibi 1 kız aramıyorum ama bizim anadolu annesi gibi sahiplenen, şımarıklıklarına göz yuman, onu karşılıksız seven 1ini arıyor işte erkekler. Ben ailemde sevgiden çok saygı gördüm; herkesin 1 sebebi vardır, annem bana 1 gün bile sarılmadı diye ona kırılmadım, çünkü o da öyle 1 şey görmemişti ailesinden.
v'el hâsıl-ı kelâm, insan içine kapandıkça daha da kapanıyor ve hayâta küsüyor.
Bu yaştan sonra hiç 1 insanla sağlıklı 1 iletişim kurabileceğimi sanmıyorum.
Umarım kendime tâkip edebileceğim 1 amaç bulabilirim hayatta :@