Tersleyeceğini düşünüyordum ama güler yüzlü bi şekilde oturduğu mahalleyi söyledi. Ben işte o an sevinçten bağıra bağıra koşmak istedim canımın acısını bi kenara bırakıp. istanbulda olması bi yana benim oturdğum mahalledeydi ve aramızda yürüyerek 10 dakikalık bi mesafe vardı. Mutlu mutlu sohbet ediyoruz "aa bende orda oturuyorum, sokak adı vs" söyledim, oda bende sokaklarımızı biliyorduk. Hatta bizim oradaki liseye yazılmıştı. Sevinçten ölecektim amk.

Tabi kii, hangi kafayla yaptım? Mutluluktan mı? O an ki samimiyetten mi bilmiyorum ama;

B: Sevgilin varmı? Diye sordum kafamıı gibeyim.
K: Sevgilim yok ama sevdiğim birisi var, platoniğim.

Dedii.. içimdeki bütün mutluluk bitti, acılarımı daha çok hisseder hale geldim. Canım çok yandı ama belli etmedim, sonradan aklıma dank etti.. Belki de dedim hoşlandığı kişi benim? O kadar zaman geçirdik, baktı, güldü. (Çocukluk aklı işte)

B: Adı ne sevdiğin çocuğun?
K: Neden sordun ki?
B: Bilmem aynı yerde oturuyoruz ya, belki tanıyorumdur.
K: Aramız da bak (diyerek girdiği cümleyi) Serkan (diyerek bitirdi)

Yıkık, dökük, yaralı bi ergendim artık. Çaresizdim, elim ayağım bağlı.. Lafı bi çekilde çevirip, canım acıyor vs bahanelerle eve gitmek istedim, tamam dedi çocukları çağırıp köye döndük, gittim eve düşüne düşüne bi hal oldum.