Bölüm 1.2: Yaratıcılık ve depresyondan çıkış

Artık antidepresanın da etkisiyle durmadan uyuyor, yazıyor ve düşünüyordum, başka hiçbir şey umrumda değildi. Şiirler bile yazıyordum:

Geleceğim bilesin
Ne dediğim umrumda değil
Sözlerin üstünde söz vardır
Gecelerin üstünde gece
Gece üstüme çökünce
Geleceğim bilesin

Geleceğim bilesin
Nerede olduğun umrumda değil
Şehirlerin içinde şehir vardır
Anıların içinde dize
Dizeler gözlerinde birleşince
Geleceğim bilesin

Bu durum çevremin de dikkatini çekmişti, düşüncelerimi yazılarımı okuyanlar benden etkileniyordu ama tabi ben bunu farkedemeyecek kadar yazmaya odaklanmıştım. Yazılarım okul gazetesinde yayınlanmaya başladı hatta yıllardır tanıdığım ama konuşmadığım kızlar gelip bunu gerçekten benim mi yazdığımı soruyorlardı. Günler geçtikçe bu duygusal ve melankolik havamdan çıkıyordum çünkü hayatta kalıcı hiçbir şeyin olmadığını anlamıştım hatta bununla ilgili yazılarımda Söyleyin bana kim ölmedi şu fani dünyada, hangi hayat, hangi karar, hangi aşk, hangi savaş... diye bahsetmiştim. Olayların bir nedeni olduğuna
inanmaya başlamıştım, yaşadığımız her olayın gizli anlamlar taşıdığını ve bunları çözdükçe bizi daha bilge yapacağını düşünüyordum. Ben ise bu olayda ki dersimi almıştım; Her şey geçicidir. ve dersimi aldığımda da iyileşmiştim.