Bölüm 1.1 : Depresyona giriş
Bunun şokunu kaldıramadım beyler , her kalp her şeyi kaldıramaz hele nedensizce olursa ayrılık bunu hiç kaldıramaz defalarca sorar kendine. Ayrılığın ertesi günü ikinci dönem başlamıştı, düşük enerjiyle pek giblenmediğim, silik bir tip olduğum okuluma gittim. Arkadaşlarıma bakıp; dıbınıza koyim yeniden, seninde, evet seninde, seninde diye içimden sövüyordum... Aklımda hala güneş yüzlü kız vardı, bunu neden yapmıştı ki hala şoktaydım ve durumun aslında düşündüğümden daha kötü olduğunu 2 ders sonra anladım. Durup dururken ateşim çıkıyordu, anlayacağınız pgibolojim bedenimi etkiliyordu. Okulun ilk gününden rapor alıp eve gitim ve bütün gün yattım. Ertesi gün yine aynı bezginlikle okulun yolunu tuttu ve daha ders bile başlamadan kustum. Bu iki gün devam etti, artık doktora gitme vakti gelmişti. Doktorların hepsi aynı şeyi söyledi fiziksel bir sorunu yok. Bu yüzden pgibiyatr'a yönlendirdiler. Bu sırada depresyon yüzünden durmadan yazı yazıyordum, bilen bilir beyler depresyon yaratıcılığı diye bir şey vardır. Hayatımın en taktan ama en verimli zamanının aynı zaman olacağını kimse tahmin edemezdi, öyle ki geceleri uyanıp hayata dair aforizmalar ile defterimi dolduruyordum. Tam bir varoluşçu olmuştum. Acım beni düşünmeye sevk ediyor, düşünceler ise uykumu kaçırıyordu. Bu sırada pgibiyatr ile ilk
görüşmemi de yapmıştım. Cümleye şöyle girdiğimi hatırlıyorum '' Freud'un bir sözü vardı bedenimizi hasta eden ruhumuzun baskısıdır... '' . Her pgibiyatr'ın yaptığı şeyi yapıp antidepresan verip yolladı.

Yerlerinizi alın beyler ! Biraz daha rez gelsin 4 part yazdım zaten beklemezsiniz