** Biz dertleşirken telefonum çalmaya başladı. Arayan kim mi? Soru mu bu tabiki ecem. Direk açtım telefonu başladım sövmeye.

- Senin sülaleni gibeyim ecem bana bufğn bu acıyı yaşattın ya senin feriştahını gibeyim ben. Gibisinfen bir kamyon küfür saydırdım alkolün bana verdiği yetkiye dayanarak.

Sadece iki kelime söyledi ve telefon yüzüme kapandı "seni seviyorum" ağlamaklı geliyordu sesi. Aradım bir iki defa açmadı sonra telefonu kapattı kökünden. Deli oldum sinirimden sağda solda ne varsa yere atmak istedim. Ama sakin olmak zorunda hissettim kendimi.

Çocuk ağlamayı kesip başladı anlatmaya;

+ Bizde çok sevdik birbirimizi. Daha doğru ben sevmişim bizi. Onunla burda tanıştık bira almaya gelmişti bende iş attım numarasını aldım üçüncü gelişinde. Çok sevdim kardeşim suratındaki çizgilere kadar ezberleyecek kadar çok sevdim hep onun için yaptım ne yaptıysam ailemle tanıştırdım ailesiyle tanıştım. Öptüğüm kokladığım yanımdayken bile özlediğim kızj en yakın arkadaşımla öpüşürken yakaladım. Hemde şu alt sokakta bir binanın merdivenlerinde. Çocukla gözgöze gelmeye çalıştım bakamadı gözümün içine. Ben orda o binin canını almasını bilirdim. Ama baktım mutlular gibtir et dedim kendime bozma kızın mutluluğunu.

- Ah be aga açma şu muhabbetleri bende seviyorum bugğn buluşacaktık. Buluşma yerinde bekledim saat akşam 9a kadar. Gelmedi aradım açmadı yıkıldım resmen. Kendimi suçlu hissettim. O kadar seviyorum ki suçlarken bile tereddüt ediyorum hayatımda daha bir iki kez ağlamışken o beni defalarca ağlattı ama hala seviiyorum kıyamıyorum içimde biriktirdiğim masum sevgiye de ona da.