yana yakıla aradığın bir insanı, sosyal medya vesilesi ile olsa da buluyorsun. arada çok denemiş ama kimseyi olduramamış, herkesde ondan bişiler aramış, zerresini bulamamışsın. bulduğun o anın, ne kadar güzelleştiğine şahit olmanın ki hep bi hoştu neyse işte heyecanıyla selam veriyorsun. dakikalar geçiyor, görmemiştir diyorsun. saatler günler geçiyor, haftalar geçiyor. selamı almak dahi yok. nihayetinde onca senenin karşılığında aldığın şey engellenmek. ikinci bir profilinin olduğunu gördüm, tam yazacaktım ki ne göreyim. kapak fotoğrafında bardaş kurmuş kekonun birinin kucağına uzanmış, saçlarını olabildiğince salmış, selfieleri var. zaman karşındaki insan için akıyor hacı. sen istediğin kadar orada kal. kaybedenleriz.