aslında çok birşey kaybetmiyor insan yalnızken dostum, şöyle ki günümüzde çevreyle ilişkilerde iki ihtimal var ; ya herkesin yüzsüzlüğüne, samimiyetsizliğine, yavşaklığına, sırf bireysel çıkarları uğruna birşeyler yaptığını bilerek ve kabulenerek bunları da normal kabul edip herkesi bince kucaklayacaksın... ya da boyun eğmeyip binliklerini yüzüne vurabilecek kadar veya vuramasan da göz yummayacak, kabullenemeyecek kadar eyvallahı olmayan kendini bilen biri olarak yalnız takılmayı öğreneceksin.

birinci durumdaki gibi olursan hep öyle kalırsın bu hayatta, hep birilerinin binliğini bile bile bunu normalleştirirsin artık beyninde (çünkü düşündüğü gibi yaşayamayan, yaşadığı gibi düşünmeye başlar) , ama ıkıncısı gibi olursan kaliteli canlılar seni bulacaktır. bir süre sonra onlara denkgelmesen de kendine yetebilmeyi öğrenirsin zaten.

Geçenlerde birisi "sanırım yalnızlık acısının desibeli en sancılı dönemi gençlik yıllarıdır " demişti. Evet bunu hissediyorsan cidden öyle olur ama şöyle bir düşününce işin var gücün var, hobi edinmeyi, enstruman öğrenmeyi, dans etmeyi, müzik üretmeyi vs şeyleri denemelisin tabi. Eve tıkılmak en bön davranıştır. evde ölümü beklemek saçma çünkü o zaten bizi bulacaktır. Ama yemişim insanları. Her türlü yeter insan kendine.

kargalar toplu halde kartallar yalnız uçar