Babamla okulun kapısından çıktık bana soru sormadı yüzüm çok asıktı anlamıştı zaten ama çok mahcup olmuştum çok üzülmüştüm. Anlamıştı elendiğimi... Hiç konuşmadık yarım saat boyunca yenikapı iskelesine gittik biletleri aldık feribotu bekliyoruz hiç açmıyorum ağzımı, ağlamak istiyorum bağırmak küfretmek istiyorum avazım çıktığı kadar, kırıp dökmek istiyorum ortalığı ama susuyordum sadece...

Eve gittik annem de üzüldü kaybettiğime. Kendimi eve kapattım depresyona girdik. Beni nasıl elerler, haketmeyen benim çeyreğim kadar karakteri olmayan, iki kelime konuşamayan kem küm eden adamları nasıl geçirirler...

Yemeden içmeden kesilmiştim, geceleri uyku uyuyamaz olmuştum, hızla kilo veriyordum. 75 kilodan 1 ayda 62 kiloya düşmüştüm. Stresten saçlarım dökülmeye başlamıştı... En sonunda evdekilerin de ısrarıyla pgibiyatr a gitmeyi kabul ettim. Oturdum konuştuk anlattım. Ama pgibiyatr da beni anlamadı. Salak salak akıl vermeye çalışıyor. Polis asker mi olacaksın illa diyor başka meslek düşün diyor ben iyice sinirlendim. Ben başka bir meslek düşünmedim hayatım boyunca düşünmem de dedim. Sustu bir şey demedi bana bir ilaç yazdı. Akşamları onu içiyordum çok sersem yapıyordu sonra uyuyup kalıyordum. Bu ilacı birkaç ay kullandım mal gibi yaptığı için bıraktım sonra...