güneş, sanki hiç yükselmeyecek gibi
balkon demirleri gecenin karanlığını emmiş sanki
soğuk
ufukta gri bir leke
boğucu
ama gerçek
koyu
ama samimi...

bazen sabahın o loş, gri ışığında
ya da henüz siyahın o açık, gölgeli karanlığında
rüzgarın ağaçlar üzerinde bıraktığı
o iç ürperten hışırtı sesi duymak
ne kadar da gerçek...
bazen çıkar basketbol oynarım.
biliyorum. mahalledeki en deli benim galiba.
emekli dayılar namaz yolunda görürler beni.
garipserdiler bi zamanlar..

yanında rahatça saçmalayabildiğim bir
kardeş
ya da sabahın o dingin saatlerini...
insanlar bana çok yabancı
ya da herkes farklı olma çabasında

sıradanlaşan küçük dünyam benim
herkes gibi
biraz olsun renk kattığınız için teşekkürler hepinize