Yorgunluktan olsa gerek hemen uyumuştum. 1-2 saat geçmeden çığlıklara tekrar uyanmıştım. Bir artçı sarsıntı daha olmuştu. Altımdaki battaniyenin altındaki tahtanın sertliği hissedebiliyordum. Oturmuş etrafa bakıyor uyku sersemi anlamaya çalışıyordum. Bir komşumuz başımıza gelmiş uyanan çocuklara "korkmayın korkmayın yatın siz" diyordu. Bunu derken korku dolu gözlerini benden kaçırıyordu. Kadınların çoğu ağlıyor durmadan dua ediyordu. Bir ara annemi aradı gözlerim, artık gün ışımaya başladığından uzaklardan onu görebilmiştim. Anladığım kadarıyla depreme arsanın dışında yakalanmıştı. Artık görevini yerine getiremeyen bir elektirik direğine sarılmış gözünü kapatmış bekliyordu. Fakat sarsıntı geçmesine rağmen babam koşarak gidip direkten alana kadar orada beklemişti. Gözünden saniyeler önce akmış yaşın bıraktığı ince çizgi yanağında duruyordu...