Karanlıktı... istanbul hiç bu kadar karanlık olmamıştı. Sağda solda çaresizce bir şeyler yapmak isteyen insanların silüetleri belli oluyordu. 4-5 adımlık mesafede ancak kim oldukları anlaşılıyordu. Mahallenin büyükleri kontrolu ele almış insanlara yapabildiği her türlü yardımı yapmaya çalışıyorlardı. Babam yine kayıptı. Ara ara gelip yokluyordu bizi her gelişinde de birşey getiriyordu. Battaniye su vs.
Mahallemizde evler eskiydi ama küçük olduklarından hiçbiri yıkılmamıştı.  insanlar çok hazırlıksız yakalanmıştı bu felakete. Sertçe uyarılara rağmen camları sarsıntıdan kırılmış evlere giren cesur komşularımız hızlı hızlı el feneri battaniye ne bulursa alıp kaçar adımlarla geri geliyordu. Karşı komşumuz Kadir abi bulduğu bir pilli radyola yere oturmuş etrafında merakla toplanmiş insanlara aldırmadan haber arıyordu. Parazit sesinden başka birşey bulamiyordu. Bu insanların umudunu daha da kırıyordu. insanlar arasında dedikodular dolaşmaya başlamıştı bile...