Babamı çok küçük yaşta kaybetmiştim. Çilekeş anam, ben ve 3 kardeşimi büyütmek için her gün farklı işlere giderdi.
Kimi zaman zenginlerin evlerine temizliğe gider, arta kalan zamanında dikiş işiyle uğraşırdı.
Bende 10 yaşıma geldiğimde eve ekmek getirmek için sokaklara çıktım. Mendil sattım. Yazın sanayiye gidip cebimde ki 3-5 kuruşla eve döner kardeşlerime küçük şekerler alırdım.

Onların yüzünde ki o mutluluk bana hayat veriyordu beyler.

Seneler böyle geçerken üniversite sınavına girmiştim. Allah vergisi zeki bir çocuktum. Kader babamı benden almıştı ama bana da zehir gibi bir beyin vermişti. Az çalışarak başarılı olabiliyordum.
O sene istanbulda özel bir üninin tam burslu bilgisayar mühendisliğini kazanmıştım. Şimdi diceksinizki ulan karnını doyucak paran yok zengin binlerinin okuluna gidiyosun. Haklısınız beyler ama gençlik işte, hemde geleceğe olan yüksek ideallerim yüzünden en iyi eğitimi almak istiyordum.