Hemen dışarı çıkıp karşıdaki boş arsaya geçmiştik. Annem üçümüze de sıkı sıkı sarılmış bir şeylerden korumaya çalışıyordu. Babam koşarak yine gözden kaybolmuştu. Bi yerinde dur be adam!! Yine nereye gittin? Her yer zifiri karanlıktı. O gece yıldızlar istanbul dan bir daha hiç öyle görülemeyecek kadar güzel görünüyordu. Binlerce yıldız zifiri karanlıkta ampul büyüklüğünde parlıyordu. Annem sürekli bir şeyler mırıldanıyordu. Ara ara yüksek sesle çıkan kelimelerden dualarını anlayabiliyordum. Babam yardım edebileceği herkese yardım ediyor. Binalardan çıkan komşu çocuklarını kucağında yanımıza getiriyordu. Tüm tanıdıklarım sevdiklerim yanımıza doluşuyordu. Ama hepsinin yüzünde bir korku maskesi takılıydı. Bir köşede ağlayanlar ve onları teselli etmeye çalışanlar, bir köşede bayılanlar. Sağda solda çaresiz koşturanlar. Mahşer yerini andırıyordu sokağımız. Her yerden ayrı çığlıklar kopuyordu. Çocukluk işte böyle zamanlarda bile gülecek şeyler bulmuştum. Yan komşumuz Ruhi abi boxer atlet ortalıkta geziyordu. içten içe buna çok gülüyordum. Ama bu etrafımdakilerden çekiniyordum. Herkes üzgündü sonuçta...