Beyler şu an üniversite mezunuyum ama pgiboloğa gitmeme rağmen unutamadığım bi anımı anlatacam .

Lise 2 ye kadar özel okulda idim parayı çar çur eden biri değilim ama durumum iyi ve güllük gülistanlık yaşayan biri idim . Babam ev tekstili ile uğraşan bir esnaf 2009 da tüm Türkiye de olduğu gibi bizimkinin de işler iyice bozulmuştu daha da kötüsü 2008 de amcalarla ortak olan şirkette (2 amcam ve babamdan oluşuyor) 2 amcam çocuklarının büyüdüğünü ve paranın yetmediğini söyleyerek babamı şirketten çıkarmışlardı . Sözde şirket malları 3 e bölünse de babam 1 yıl sonra ne kadar batık borçlu adam var kendisine verildiğini farketti . Artık durum iyice kötüleşiyordu ortaklıktan ayrıldıktan sonra bulunduğu yerin mülkiyetini almak için bankadan 400 bin ₺ kredi çekmişti evler arabalar herşey de ipotek edilmişti . Millet kapıyı dedesine arkadaşına açarken ben banka memurlarına açıyordum her zaman . Ve o kadar borç yetmiyor gibi 2009 da ki krizle artık iflas bayrağı çekilmişti . Babam okuldan alınmiyim düzenim bozulmasın diye okul yönetimi ile konuşmaya gitti oğlum ilk okul dahil 10 yıldır okulunuzda okuyor 1 yıllığına 8 bin₺ olan ücreti 3 bin ₺ yapsanız olur mu diye dilekçe verdi ,okul müdür yardımcısı Şemsettin bey babama özel okulda okumak bir lüks herkesin cocuğu okumak zorunda değil diye yanıt verdi ve ben bu cevap üzerine insanlıktan soğumuştum artık. Okuldan alındım ve düz liseye gidecektim, bu benim için sorun değildi ama düz liseye bile kayıt olmam için bağış adı altında 300 ₺ lik HP nin yazıcısını istemişti okul yönetimi. Babam normalde eve karşı Naif biridir işyerinde sinirlidir. Bi gün yayla evinde otururken ona bu yazıcı olayını açtım ve bi anda gözü dönmüşcesine ders çalıştığın mı var Lan pazevenk diyerek beni dövdü araya giren annemi de dövmüştü ömrümde ilk defa annem ve ben dayak yemiştik. 400 bin liradan 300 ₺ ye .. Bir şekilde denkleştirelip bulundu o para o gün için ve devletin lisesine gidebildim . Ama ne o amcamların yaptıklarını, ne müdür yardımcısının sözlerini ne annemin yediği dayağı ne de 300 lira için düz liseye dahi gidemeyişimi unutamıyorum . Yıllar geçti ama şu para için kalbimi kıran babamı affedemiyorum . Bu da böyle yalnız kaldığımda beni hüzünlendiren anımdır.