Ve Final...
1 saat geçmişti eve gittim.Çok yorgun olduğum için hemen yatağa girdim. Telefonun sesiyle ikrildim aniden. Arayan Buket'ti;
-Alo dedi hiç tanımadığım yabancı bir kadın. Buket'in teyzesi de olamazdı daha önceden konuşmutşuk sesini tanırdım.
-Alo buyrun dedim
-Hakan bey az önce dörtyol civarında bir otobüs şarampole yuvarlandı. Telefonunda sadece 3 numara olduğu için sizi aradık.
Beynimden vurulmuşa döndüm. Sanki o an felç geçirmiştim. Söylenilenleri duyuyor ama cevap veremiyordum.O ses devam etti;
-Dörtyol devlet hastanesinden arıyoruz. Durumu çok kritik gelseniz iyi olur.
Hemen kapattım bağırdım deli gibi. Babama sadece "Dörtyol devlet hastanesi" diyebildim.
Evdekiler ne dediğime anlam veremedi. Sonra "Baba Buketttttt" diye bağırdım.
Hemen arabaya bindik babamla. Hastane'ye giderken hâla o şok geçmemişti.
Nasıl olurdu böyle bir şey. Hiç tepki veremiyordum. Babam sorular soruyordu.Ne oldu cevap ver diye. Konuşmak istiyordum ama sesim çıkmıyordu. Hastane'ye geldik ben konuşamadığım için babam söyledi hemşirelere durumu.Çıktık 2.kata koşa koşa asansörde bekleyemezdim.
2 tane doktor görmüş olacak ki deli gibi koştuğumu.ilk önce bir şeyler söylediler Buket ve Firdevs çeliğin yakını mısınız filan diye anlayamadım. Otobüsteki diğer yaralıların da o katta olduğunu fark ettim. Hepsinin yüzü kanlar içindeydi. Daha sonra hayatımı yıkan konuşmayı yaptı doktorlardan biri;
-Üzgünüm ikisini de kaybettik.
Bağırdım deli gibi tüm hastane duymuştur sesimi.
Her şey bitmişti benim için
Her şey
Yere çöktüm ağlamaya başladım yeri yumrukladım. Delirmiştim resmen. Babam da beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Tüm doktorlar başımda toplanmıştı.
Artık ben ben değildim.
Artık ben yoktum.
Buket'in Hakan'ı, kahramanı yoktu.Her fırsatta bahane arayıp sımsıkı sarıldığı Hakan yoktu. Dakikalarca bekledim yerde hiç bir şey diyemedim sadece bağırdım ağladım.
Onca kalabalığın içinden yanıma kadar gelen yüzü kanlı bir kız dikkatimi çekti.
Kanlı saçlarını geriye atıp ağlayarak;
-Merhaba. dedi yalnızca.