ben yıllardır yalnızlığa o kadar alıştım ki, artık yanımda güldüğüm, eğlendiği ya da sadece düz sohbet ettiğim, halini hatrını sorduğum birisi olunca (bazen oluyor) garipsiyorum, huzursuz oluyorum. insanlara karşı çok büyük en yargım var beyler. Kimseyle duygularımı paylaşmak istemiyorum, etrafımdaki birçok insandan nefret ediyorum ve hepsini kıskanıyorum, vücudu güzel olup ilgi çeken kızları, sağlam arkadaşları olup taşşak muhabbeti yapan hırboları, kariyer odaklı çalışan akademik manyakları, ya da sadece hayatın tadını çıkaranları... Hepsini kıskanıyorum. Bugün okulda güzel bir kedi gördüm, beni görünce miyavlayıp dibime sokuldu, oturup 10dk onu sevdim. Ben sevdikçe bana sürtünüp güzel sesler çıkarıyordu. O an harbi mutlu oldum lan. insan olmasa da bir canlı beni sevmişti. Hem de hiçbir sebep aramaksızın, sadece sıcacık elimle onu okşadığım için...

Yalnızlığa alıştım, mutsuzluğa da alıştım. Ama bendeki ekgibleri başkalarında görünce moralim bozuluyor lan harbiden.