Annem oflamayla karışık derin bir iç çekerek beni tam ayağa kaldırmıştı ki. Gecenin sessizliğini bir karga bozmuştu. O zamana kadar bir kargadan bu denli bir ses çıkabildiğini bilmiyordum. Belkide gecenin derin sessizliğinin karşısında çok görünüyordu. Ayakta iken tam karşımda odanın penceresi duruyordu. Camın karşısında bulunan sokak lambası, kapalı perde ile savaş halinde içeri ışık sızdırmaya çalışıyor gibiydi. Dışarıyı çok net görebiliyordum. Karga sanki görünmek istercesine tam direğin altında yere vuran güçlü ışığın göbeğine konmuş zıplayarak kendini parçalarcasına bağırıyordu. Resmen insanları uyandırmaya, gelecek felaketi haber vermeye çalışıyordu. Uzaklardan köpeklerin ulumayla karışık havlamaları geliyordu. Geceyi hayvanların korkunç çığlıkları doldurmuştu. Her yönden gelen onlarca ses beni o kadar korkutmuştu ki hemen yanımda dikilmiş camdan dışarı şaşkın, korkmuş en çokta anlamsız bakışlar atan anneme baktım. Tam bu sırada babam "Bu hiç hayra alamet değil" derken aniden ayağa fırlamış pantolonunu giymeye çalışıyordu. Hayvan sesleri daha da şiddetleniyordu sanki...