Babamı aradım.
-Baba kendine geldi ben başımın çaresine bakarım dedi.Ben eve dönüyorum.
-Tamam okula da gidemedin bak neyse hadi evde görüşürüz.
-Görüşürüz diyip kapattım.Eve gittim. Annem tabi beni bayağı büyük bir sorgudan geçirdi. Birde annemle ablamlara anlattım her şeyi. Sonra banyoya girdim. Bütün gün hastane ortamında leş gibi kokuyordum. Banyodan çıktıktan sonra odama gittim. Hüseyin ve Mehmet çoktan gelmişlerdi.
-Vay hoşgeldiniz beyler ne zaman geldiniz ?
-Asıl sen hoşgeldin lan neler olmuş en son biz öğreniyoruz.
-Ani gelişti vallaha kardeşim ya.Neyse boş verin bunları. Hüseyin;
-Yardımcı olacağız bir durum varsa buradayız Hakan.
-Biliyorum kardeşim. Olursa söylerim
-Tamamdır, hadi çıkıyoruz.Çarşıda biraz işimiz var hem az kafan dağılır.
-Tamam siz inin geliyorum saçlara filan bi ayar vereyim.
-Tamam diyip indiler.Çarşıya doğru yolaya koyulduk.Ben de şimdi para lazım olur diye içimden geçirdim. Elimi arka cebime attım cüzdan yoktu. Nerede lan bu diye düşünerek yürürken en son saatimi ve cüzdanımı hastanedeki komidine koyduğumu hatırladım.
Saatimide takmadığımı fark ettim.
-Oğlum ben cüzdanla saati hastanede unuttum galiba ya.
-Hay amk senin ya çok para var mıydı içinde ?
-Ya yok çok yoktuda kimlik filan var bir alıp gelelim 2 dakika şurdan girelim gelin.iyi tamam dediler. Sonra yolumuzu değiştirip hemen hastane'nin yoluna girdik. Gittik hastaneye giriş katındayız. Hemşireler tanıdı zaten hemen beni.
-Dün gelmiştim ben bir kızla hani kaldığımız oda'da biri var mı ?
-Hangi odaydı?
-Hatırlamıyorum ki cüzdanımı ve saatimi unutmuşum da.gidip baksam sakıncası olur mu
-Tamam gidip bakın hatırlıyorsanız odayı.
Sağolun diyip yukarı çıktık. Yeni hastalar gelmişti anlaşılan sesler geliyordu içeriden. Kapıyı tıklattım ne olur ne olmaz belki müsait değillerdir diye 5-10 saniye bekledim."Buyrun" diye ses geldi. Girdim içeri;
-Geçmiş olsun. Dün burada kalmıştık da burada cüzdan ve saat gördünüz mü ? Yaşı bir teyze;"Hemşirelere söyledik onlar aldı evladım.
-Tamam sağolun teyzeciğim geçmiş olsun tekrar.O kattaki görevliyi buldum Allah'tan hiç bir şey eksilmemişti cüzdanın içinden. içinde fotoğraflar, kimlik ve babamın verdiği ilk harçlık vardı. Aşağı doğru inmeye başladık. Mehmet;
-Oğlum ben bi fena oluyorum lan hastane ortamından. Hüseyin;
-Aynen be birader Allah yardım etsin.Çıktık bahçedeyiz hastaneden çıkmak üzereydik ki gözüm bir şeye takıldı.En köşede bankta biri oturuyordu arkası dönük vaziyette. Tıpkı Buket'in gibiydi saçları. Aklım takıldı acaba o mu diye.
-Bir dakika beyler geliyorum ben. diyip ayrıldım oradan
-Ne oldu lan yine şimdi dedi Hüseyin. Yanına yaklaştım gerçekten Buket'ti.Hâla ağlıyordu.
-Buket iyi misin ?
Kafasını kaldırdı göz yaşlarını silerek yüzüme baktı yine o masum bakışlarıyla.
-Ha iyiyim ya ben sen neden geldin ?
-Cüzdanımı unutmuşum da. Sen neden gitmedin hâla doktorlar bırakmadı mı ?
-Yok sadece... Sadece diyip durdu. Anlamıştım sanırım gidecek kimsesi yoktu. Canımdan can gitti o an hiç unutamıyorum. Yapayalnız kimsesi yok çaresizdi.Ne yapacaktım lan ben şimdi yardım etmek istiyordum ama nasıl ?
-Bak istersen yanlış anlama ama sana yardımcı olabilirim.
-Daha ne yapacaksın sağ ol.
-Bak çekinmene gerek yok. Eğer yanlış anlamazsan nasıl söyliyim bilmiyorum da.Bak bize gel istersen bir süre yardımcı olabiliriz sana.
-Yok hayır teşekkürler gerçekten gerek yok.Ben başımın çaresine bakabilirim.
Hani bazı insanlar yalan söyleyince anlarsınız ya.Buketin de yalan söylediğini anlıyordum.
Sonra Hüseyin ve Mehmet geldi yanımıza."Geçmiş olsun çok üzüldük " dediler.
-Sağ olun şimdi de arkadaşların mı yardım edecek diyip güldü hafiften.ilk defa gülerken görmüştüm. Gülünce çok güzel olan hâli daha da bir güzel oluyordu. Bilmiyorum biraz garipti ama daha önce hiç yaşamadığım hisleri yaşıyordum Buket'e bakarken.Onu orada bırakmak istemedim ve koluna girdim ayağa kaldırmaya başladım.
-Hadi gel zorla zütürürüm o zaman seni.
-Dur ne yapıyorsun gerçekten gerek yok sağ ol.
-Tamam bizi sevmediysen söyleyebilirsin. dedim ufak bir tebessüm ile .
-Olur mu öyle şey çok iyi insanlarsınız ama gelemem. Bıraktığım kolunu tekrar tuttum.
-Tamam o zaman sevdiysen gidiyoruz. diyip yürümeye başladık. Hüseyin ve Mehmet'de izliyordu bizi hiç bir şey söylemeden. Kızlara karşı zaten çekingenlerdi benim gibi. Neyse hastaneden çıktık yürümeye başladık biz önden Hüseyin ve Mehmet de arkadan geliyorlardı. Hüseyin'in Mehmet'e bir ara "Ne yapıyor lan bu Hakan" dediğini duydum.
Harbiden hiç yapmayacağım şeylerdi bunlar.Ama doğrusunu yapıyordum orada bırakamazdım. Havuzlu çarşı'nın oraya kadar gelmiştik.
-Hiç akraban yok mu ? diye sordum
-Hayır babam ve annem küstü hepsine zaten çokta yok. Haberleri de yok. sesindeki ağlamaklı ton yeniden gelmişti.
-Neredeler peki ?
-Antalya'da onlar. Epeydir görüşmüyoruz.Pek iyi geçinmezdik onlarla
-Antalya'da mı doğdun ?
-Evet. Sonra buraya geldik babamın işi için.
Daha fazla soru sorup bunaltmak istemedim acısı çok tazeydi. Hüseyin bana seslenip arkadan
-Hakan biz gidelim abi Mehmet'le şu işimizi halledelim ptt'ye uğrayacaz. Yanlarına gittim.
-Kusura bakmayın kardeşim ya bırakmak olmaz orada. Hüseyin;
-Yok ne demek sıkıntı yok eve mi gidiyorsunuz nereye ?
-Bilmiyorum ki abi.Eve gideriz bi soluklansın yemek filan yesin hiç değilse. Olmadı sonra nereye gitmek isterse gider zorla tutamayız ya.
-Aynen öyle neyse hadi kaçtık biz. diyip gittiler. Sonra arkamı döndüm gittim tekrar yanına Buket'in
-Hadi gidelim biz
-Bir yere mi gidecektiniz. Kusura bakma benim yüzümden gidemedin sende
-Yok onların işi var önemli değil.Eve yaklaştık.
-Dur ben bir markete gireyim istediğin bir şey var mı ? dedim
-Yok teşekkürler
-Tamam bekle hemen geliyorum diyip girdim. Babamın vermiş olduğu paranın gazına gelerek eve bir şeyler aldım bayağı yiyecek içecek filan evde yoktur belki ayıp olmasın diye.