yaklaşık 1 ay oldu ve ben etkilerini derinden hissediyorum. içimde büyük bir huzur var şuan.

peki ben ne yaptım?
kadınlara muhtaç olmadığımı kendime kabul ettirdim öncelikle. bu hayatta en değerli şeyin yine kendim olduğunu, ilk önce kendi çıkarlarımın önde geleceğini söyledim. bir kadın için ruhuma zarar veremezdim.

ardından kadınları birer karşı cins olarak görmekten çıkardım. adeta onları hem cinsim gibi görmeye başladım. arkadaş olup dostça vakit geçirmenin ne demek olduğunu tam anlamıyla yaşadım.

bundan sonra kadınlarla paralel gitmeye başladım. kadın bana nasıl davranıyorsa, ne kadar mesafeliyse o kadar mesafe koydum. uzaklaşınca hiç umurumda olmadı bende uzaklaştım yakınlaşınca yine yakınlaştım.

peki ne kazandım?
1) kaybetme duygusundan tamamen kurtuldum.
2) bağlanma pgibolojisi ortadan kalktı. (eski türkler gibi göçebe yaşam hazırlıklı olma, keyfin bilir amk diyebilme)
3) maddi, manevi, zaman, para herşey yine elimde kaldı.
4) ayrıldığım zaman o günlerce mutsuz olurken ben ayrılığın ilk saatiyle kahkahalarla sinemaya gidip komedi filmi izleyebildim o kadın dostlarımla.

karşı cinsi sizce de çok fazla abartmadık mı? hayatımızın her anında olmalarına gerek yok. su, hava gibi temel yaşam desteği gibi görmeniz yersiz. şu felsefeyi oturtun "beni ne mutlu ediyorsa onu yapacağım."