Bu hikayenin bazı yerlerinde beni anlattın pampa. Pek çenesi çalışan biri değilim, okulda bi kız yanıma gelse muhabbet etmeye, mal mal haraketler yapıp saçmalarım. Sonra kız gidince bunları düşünür ve özgüvenimi zedelerim. Dediğim gibi çenem çalışmaz, kızlarla muhabbeti genelde resim üzerinden sağlarım. Evet bende fena resim çizmem, bu alanda az çok bi artım var. Geçerim derste arka sıraya, karalarım deftere bir şeyler, resim bitince etrafıma 1-2 kız toplanır ve aa bunu nasıl yaptıın gibi konuşma döner. Sevinsem de yine de bi tak yapamam. ilkokulda dışlanan bi velet olduğum için o günden beri özgüvenim hep çatlak. En ufak bir olayda bile kendimi dünyanın en rezil insanı hissediyorum. Birde benim yürüyüş filan bozuk sallantılı yürüyorum, sebebini bilmiyorum aq ama işte bunlarda bu asosyalliğin tuzu biberi oluyo. Hayat gerçekten zor aq.