Önemsiz bi ihtiyarım. Gençken isteyip geldiğim şehirde yaşıyorum ve 35 imden sonra yılları saymayı bıraktığım için kaç yıldır buradayım bilmiyorum. Eskiden beni alıp zütüren bu şehrin denizi artık kemikleri benim gibi her sabah çıtırdayan biri için görülmeye değmez çünkü onca yolu yürüyüp gençlik anılarımı hatırlayacağım o banka gidip oturmak kadar yorucu ve tüketici bi şey yok hayatımda. Bazen gençlerle konuşuyorum ama birbirimizin dillerinden pek anlamıyoruz. Çiçeklere sardım bende. Onlara bakmak yürek istemiyor, sadece sevgi. Bu yaşta bende pek kalmamış olan o şeyi de bu kokulu bitkilere harcıyorum. Bazen kendi kendimi avutuyorum, benim zamanımdaki yaşlıların eş-köle ilişkisini yaşamıyorum en azından. Zamanında verdiğim evlenmemek kararın hala arkasında durmanın mutlu gururunu yaşıyorum.
Bütün keşkelerimin, şikayetlerimin, umutsuzluklarımın bir anlam ifade etmediği yaştayım. Aslında planımda bu kadar yaşamak yoktu hatta zamanında bunun için girişimde bulunmuştum fakat hep kendime " öldün varsay ilerisini bilmiyorsun ne olacak ama kendini öldürmesende ölüm geliyor, ölümün ötesinde ne var illaki göreceksin ama bu yaşdıbının şimdiki anının ötesinde daha ne var görmek için tek şansın var"
Artık hata yapma lüksümün olmadığı yaştayım.
Ne kadar yaşım büyüse de giderek küçüldüğümü hissettiğim yaştayım. Hep düşünürdüm bu insanlar nasıl yaşlılığa dayanıyor ? diye.Öğrendim ki yaşlandığını farketmeden küçülmeye başladığını hissediyorsun.