Hafta sonunu bekledim cuma akşamı çıkmayı planlıyordum. Kimseye haber vermedim bizim tayfa hariç. Eve gidemezdim gitsem kal diyeceklerdi devamsızlık da sıkıntı olmaya başlamıştı. O yüzden gün içerisinde gidip gelmeyi planlıyordum. Biraz babamın gönderdiği para vardı biraz da dayım dan aldım yaklaşık 400 lira kadar vardı yanımda. 100 lirasını bilete verdim gidiş dönüş. Cuma sabahı saat 8 de kalktım kahvaltı yapmak için sonra uyurum dedim ama uyuyamadım. Okula gittim akşam dükkana uğradım. Saat gece 1 de otobüsüm vardı. Kordonda biraz dolaştım o Çanakkalenin soğuğu kadar kötü bir soğuk yaşamadım ben hayatım boyunca. Kar yağmıyor bir de aşırı rüzgarla birlikte çekilmez bir soğuk oluyor. işte o soğuk bana tatlı gelmişti çünkü istanbula gidecektim. Saat 1 de otobüse bindim saat 9 gibi mahalledeydim. Yine yolda uyuyamadım uykusuzluğa alışkınım sıkıntı yok. Kıza da diyemiyorum okuldan kaç gel buluşalım diye okulunu aksatmasını istemiyorum. Uyumadım o gün. Bizim tayfayı çağırdım ömer arabayla geldi. Evimin önünden geçtik gizlendim aklımı gibeyim. Annemi gördüm balkonda beni görüp de Eve çağırmasın okulumu sıkıntıya sokmayayım diye. Uzaktan baktım sadece. Niye çok gördüm ki giberim okulunu diyip anneme sarılsaydım ya sevindirseydim onu ben geldim diye. Yapmadım. Çok koydu bana annemi uzaktan görmek yanına bile isteye gitmemek. Saat 2 gibiydi aydınlıya gittim okulunun çıkışında bekledim. Gördü beni ellerini suratında birleştirdi şaşırdı mutlu oldu. O mutlu olunca ben de mutlu oldum. Sarıldık hemen sıkı sıkı. Arabaya atladık arka koltukta yanyana. Ömere bizi bırakmasını söyledim bıraktı evine yarım saat yol olan bir yerde. Elele tutuştuk yol boyunca. Evinin 2 sokak aşağısında bıraktım yine. Toplasan 1.5 saat gördüm onu sadece 1.5 saat. Akşam çıkamadı annesiyle babasının arası bozukmuş izin vermemiş. Ulan banane ben o kadar yolu tepmişim gelmişim onu görmek için niye çok görüyosun ki. Sonra annem geldi aklıma. Zili çalıp eve girsem desem ki ben geldim sevinçten havalara uçardı. Yapmadım. Gece 11.30 otobüsüm vardı ömer bıraktı beni samandıraya. Otobüse bindim yine Çanakkale. Hayatımı gibtir Çanakkale. Hiçkimse değil annem aklıma geldi. Otobüsün ışıklarının sönmesini bekledim ağlamak için. Işıklar söndü sönmesiyle birlikte gözyaşlarımı bıraktım. Yine uyuyamadım sabah saat 7 de yurda girdim. Kahvaltıyı bekledim. Yaklaşık 50 saat uykusuz kalmıştım artık gözkapaklarım kendiliğinden kapanmaya başlamıştı. Peki ne için? Sadece 1.5 saat sevdiğimi görebilmek için. Daha fazla dayanamadım uyudum. Akşam saat 7 de kalktım yemek yedim h yi aradım
+nasılsın hatun
-iyiyim aşkım sen nasılsın
+seni gördüm ya daha iyi oldum
-keşke biraz daha dursaydın
+evdekiler kalmamı isterdi kalmazdım okulu aksatmamam lazım
-evdekilerin haberi yok mu yani
+yok malesef
-oğlum sen salak mısın eve niye girmedin bir gün sonra giderdin ne olacak
+yapamadım güzelim ben istemez miyim annemin bir lokma yemeğini yemeyi
-tamam seamann tamam
Suratıma kapattı anladı yaptığımın aptallık olduğunu trip attı o yüzden. Allahtan finallere kadar sürmedi tribi yoksa hem onunla hem derslerle uğraşamazdım.