ben de sürekli hayatin anlamsizligi hakkinda düsünüp dururum. cabalar, calismalar, hirslar, asklar hepsi, her sey bosa gidecek korkusu coktan basladi bende. 21 yasindayim, sanki 70 yasinda hayatini bosa gecirmis insan gibi pisman ve umutsuzum hayattan. ölümü aklimdan atamiyorum, kandiramiyorum kendimi.her seyin bosa gidecegi gercegini benimsedikce dünyevi seylerden zevk alamamaya basliyorum. hadi diyorum bari bi kiz bulsam agib olsam (üreme dürtüsünden kaynaklandigini biliyorum) onu da bulamiyorum. zaten 3 yillik iliskim vardi sonradan ortaya cikti ki, o kendimden cok güvendigim kiz beni defalarca aldatmis, agzimi burnumu gibmis ,güvenim yerle bir oldu. bunun üstüne bir de etraftaki ucuz kizlari görünce iyice tiksiniyorum.

diyelim ki evlendim ve cocuk yaptim. ya o da baslarsa ayni sorulari sormayi ? neden biz zengin degiliz demeye baslarsa ? gittikce taka sarmaya baslayan dünyaya adapte olamazsa ? bunlari ona yasatmaya hakkim yok ki benim. bu yüzden cocuk yapmayacagim. bu acilari ceken son kisi ben olacagim. sirf cocuk yapma mutluluguna erismek icin cocuguna bu kadar sorumluluk yükleme hakkini nasil bulabiliyor insan kendinde ? diyebilirsiniz ki her insan kendini gelistirebilir istedigi gibi yasar. bu düsünce de yanlis. zekanin %50si genetik oldugu bir gercek. güzellik ve saglik zaten genetik. bunlara sahip olmayan bi anne baba nasil olabilir de bilim, güzellik ve paranin hakim oldugu bi dünyada cocugunun mutlu olmasini bekleyebilir ? iste bunlari düsündükce her seyden vazgeciyorum. ümidim, beklentim yerle bir oluyor..

keske herkes her seyin farkina varabilse de su insan irki yok olup gitse. soyumuz kurusa. cidden insan adina yapabilegimiz en iyi sey olurdu bu.

unutmayin ki egolari dünyevi ilüzyonlarla doymayacak olan ac ve pislik Yaratiklariz biz..