anımı anlatıyorum beyler.
Geçen yıl ramazanda bi akrabaya iftara gitmiştim. iftardan sonra yoğun ısrarlara dayanamayıp sahura da kaldım. Yemekten sonra evin 4 yaşındaki çocuğu yanıma gelip; gece pide almaya zütürür müsün? dedi. Her gece davulcunun sesini duyuyomuş ama hiç görmemiş çok merqk ediyomuş nasıl bişey diye. Ben de tamam sen şimdi uyu ben seni giderken uyandırırm dedim. Ama uyumadı gece 2ye kadar heyecanla bekledi. Sonra annesi evde ekmek var gitmeyin dedi. Baktım bu çok üzülüyo. Gel biz yine de gidelim dedim. Çok sevindi. Çıktık dışarı. Çok heyecanlı... uzaktan davulun sesi geliyo. Bizimkinin gözlerinin içi gülüyo... tam o anda beni kendi kendine doğru çekti ve kulağıma fısıldayarak dedi ki; "kimseye söyleme ama sen çok iyi birisin"...
O an içime garip bi huzur doldu lan. Bunu herhangi biri dr söyleyebilrdi ama hiçbiri bu çocuğunki kadar masum olamazdı...