2 hafta önce "saatleri neden geri almadık ulan" diye çemkirirken, bugün ise "saatleri neden geri aldık ulan" diye söyleniyorum. sadece "bir saat" yüzünde iyice dengesizleştim. pazar pazar saat 8'de kalkmak yaramadı. gözlerimi açar açmaz saatleri geri alma konusunda emeği geçen herkese bir temiz sövdüm. her sabah yataktan besmele ile kalkan adam gitti, deccal kılıklı bir barzo geldi. milletin neşe ile uyanıp avm'lere tıkıştığı ve gününü öldürdüğü, kiliselere gidip korolara eşlik ettiği böyle mübarek bir tatil gününde kendimi hiçliğin ortasında hissediyorum.

kimyam bozulmuş bir halde kahvaltımı yaptım. biraz sözlüğe bakıp çizgi film izlemeyi düşündüm ama çocukluğumdaki çizgi filmler de yok ki. daha doğrusu çizgi filmin ç'si yok televizyonlarda. fox'ta murat güloğlu adlı çok konuşan bir arkadaş, show'da bol hamur işi yapan patlıcan kollu ablaların bulunduğu bir yemek programı, kanal d'de çiçek taksi dizinin yandan yemişi bir dizimsi vardı. kalan kanallardaysa çizgi'ye dair hiçbir şey göremedim. olmayan keyfim gene çok uzaklara kaçtı. çağırsam bile geri gelmez artık.

eskiden cumartesi-pazar saat 7'lerde gönüllü bir şekilde kalkar ve kimseye etmezdim şikayet. transformers'la başlayan müthiş bir çizgi film kuşağı ile büyük mutluluk duyar, minik bir organizma olarak orgazmik anlar yaşardım o çizgi filmlerle. şimdi kendime bakıyorum; çocukluğum trenlere binip gitmiş. ne tarafa geçersem geçeyim hep karşıda kalmışım. saatlerse hala ve ısrarla geri-ileri alınmaya devam ediliyor.

saatleri bir saat geri almamın ruhumda yarattığı derin yaralar / cilt 2 / s. 573 / mogadişu