öncelikle daşşak mevzusu değil. ciddiyim. kimseyle konuşamıyorum. takunun çıktığını düşünen insanlar var dostlarımdan kendilerince de haklılar belki.ama bitip gitmeyen bir mesele bu çözüm yolu arıyorum. lise birinci sınıftan başlayıp üniversite 1 e kadar süren bi ilişki bu. uzun süren hayallerle süslenip püslenip şekillenmiş güzel bir ilişkim son buldu. aldatma olmadı. sadece üst düzey kıskançlık krizleri, bazen gereksiz dürüstlük, bazen yalanlar ki yalanlar; çok basit fakat hedefi fedakarlık ölçmek olan şartların olmaması ve bunu söyleyememek genelde sorumlu taraf hep bendim. bu tarz sebeplerle ve öfke kontrolümün olmayışıyla alakalı kırıcı sözler söylemek. Erkeğim bu arada. ve öfke kontrolünü yanlış anlamayın. hayvanın doğurdukları gibi el kaldırmam kıyamam. ancak öfkelendiğimde ağır konuşuyor, fakat bir tane hakaret bile etmiyordum şahsına karşı. bunu bilin. böyle bi ilişki sonucunda bitti herşey. mola hiç vermedik 5 senelik ilişkimizde. sonunda bitti. ara ara görüşüyoruz. birbirimiz için endişeleniyoruz. özlüyoruz. bu benim için böyle onun içinde böyle olduğunu ama kırılıp dökülmekten bıktığını söylüyor. hayatıma kimseyi almadım, yapamıyorum. oda yapamıyor buna da inaniyorum. çözüm yolu önerin. ne yapmak lazım.