birkaç gün sonra akşamüzeri eve geldiğimde bir sürpriz bekliyordu beni. Serhat çekyatta oturmuş, önündeki tabaktan meyve yiyordu. Geçen gün yüzünü görememiştim. En fazla 40 yaşında gösteriyordu. kel, saçsız kafasına inat siyah ve gür sakalları vardı. iri yarı, güçlü kuvvetli bir adamdı. insanı korkutan bir görünüşe sahipti.

Cemil de yanındaydı ilginç şekilde. Cemil, “abi gel, bak bu Serhat abi, annemin amcasının oğlu, geçen gün baklava getiren dedim ya, o!” dedi. “memnun oldum!” dedim ve elimi uzattım. Serhat ayağa kalkıp elimi sıktı sıkıca ve “ben de!” dedi kaba ve isteksiz bir sesle.

meryem hanım beni görünce yüzünü ekşitti. gibicisi oğluyla yan yana oturmuş meyve yiyordu ve ben bir anda damdan düşer gibi aralarına girmiştim. “afiyet olsun!” diyerek odama geçtim. az sonra kapıma vuruldu. meryem Hanım elinde bir tabak meyveyle kapımın önündeydi. tabağı uzatıp, “afiyet olsun!” dedi hiç yüzüme bakmadan. tabağı alırken parmaklarım parmaklarına değdi. o bunun farkına bile varmazken ben heyecandan ölecek gibi oldum.

tepeleme meyve ile dolu tabağı silip süpürürken kapıma vuruldu yine. açtım, bu kez Cemil karşımdaydı. “abi, Serhat abi bizi yemeğe zütürüyor, sen de gel gidelim!” dedi. “yok oğlum, siz gidin ailecek. benim ne işim var aranızda?” dedim. “Olmaz abi, gelmezsen çok kırarsın beni, güzel bir yemek yeriz, eğleniriz, vakit geçiririz!” dedi keyifli keyifli. “iyi, tamam!” dedim, cemil’i kırmak istemiyordum. ne de olsa kiranın yarısını o veriyordu, hem bedavadan yemek yiyecektim.