on dakika kadar sonra tuvaletin kapısı açıldı. meryem hanım kapımın önünden geçip yan odaya girdi. telefon çalmaya devam ediyordu bu sırada, derken meryem hanımın telefonu açtığını ve konuştuğunu duydum. hemen kalktım yataktan ve kulağımı dayadım duvara.

“tamam tamam, patladın mı? banyodaydım diyorum banyoda. ölmezsin ya, bekle!” diyordu sinirli bir sesle. konuşma bittikten 10 dakika kadar sonra bizim dairenin zili çaldı. kimdi bu? cemil değildi. belki de bir akrabasıydı. odamda durup beklemek en iyisiydi.

az sonra dairenin kapısının açıldığını ve bir adamın, “neredesin be, sabahtan beri arıyorum açmıyorsun!” dediğini duydum. meryem hanım’ın, “ölmedin ya, bekle ne olacak!” demesi izledi adamın sözlerini. büyük bir merak kapladı içimi. bu işte bir iş vardı ama ne?

adam, “bana bak, kimse yok değil mi?” diye sorunca, meryem hanım, “korkma kimse yok. oğlumun akşama kadar dersi var. arkadaşı da okulda, o da kim bilir ne zaman gelir!” diye bir yanıt verdi. Bu konuşmalar heyecanımı büsbütün artırırken az sonra şahit olacaklarımın da habercisiydi.

gelen adam meryem hanım’ın aşığı ve gibicisiydi...