adını kendin koydun "bunalım". Budistte sevdiğini kaybediyor yahudide. ateistide rastafaryanıda. Sevdiğini yitirmiş olmanın bunalımını üzüntüsünü hissediyor olmak için herhangi bir dine mensup olman gerekmez.. Aynı şekilde rastafaryan Jah'a kavuştuğunu varsayar, yahudi yehovaya, hristiyan tanrısına sen allahına, eski iskandinavlar valhallada görüşecekleri günü anarlar falan filan... senin dinin öldüğünde sevap günah kitaplarını açar tartar antik mısırda ise tartılma ve yargılanma bir kefesinde ölünün vicdanı temsil eden kalbi, diğer kefesinde bir tüyün bulunduğu terazi figürleri eski mısır metinlerindeki yerini alır.. senin sağ sol omzunda bu işi yapan meleklerin vardır mısırlıların ise Ra'nın gözünü yani hakikati doğruları iyilikleri timsalen Maat'ı sonuçları kaydeden ilah Tot'u vardır.. senin dinin yaşlı onun dini seninkinden daha yaşlı Hare Krişnacılar inançlarının 15000yıllık olduğunu ve öğreti olarak bu günlere kadar geldiğini iddaa eder falan..sen de elinde olmayan sebeplerle antik yunan zamanında yahut bir mısır döneminde değilde burada müslüman bir toplumun içinde doğup bu öğretiyle büyüdün diye kalkıp en doğrusunun senin dinin oldugunu söylüyorsun.. buna kanıt olarakta dininin kitabını gösteriyorsun ki bu kitap zaten dininin savunucuları tarafından kaleme dökülmüş kimse kalkıpta kendi dinine tak atmaz.. haliyle hristiyanda kendi dinini doğru yol olarak görüp savunuyor, yahudide budistte rastafaryanda vs vs... Buna cevap olarak yazdığım "ateistte oturduğu yerden bütün bu dindarla bi tarafıyla gülüyor" yorumunun sevdiğin birini kaybetmenin acısıyla ne alakası var amk...