Koskocaman bir takun içine saplandım.
işten kovdular, bir bataklığa saplandım.
Debelendikçe batıyordum.
Yaşlı gözlerimle bekledim onu. Geri dönmesini bekledim
ama gelen yoktu hep giden vardı.
Neden? Bu sözü bir insan kaç defa sorar amk kendine.
Ne acıydı karşındaki insan sana bir Neden bile söylemeden çekip gitmesi.
Acıyorum şu an kendime Esmanın annesinin acıdığı gibi o günleri ne zaman düşünsem.
Herkesin yerine kırılmıştım.
Herkesin yerine küsmüştüm hayata.
Sonra beni yine ayağa kaldırmak için Nihal geldi.
Uğraştı benimle derdimi dinledi ortak oldu acıma.
Ömrümü adamıştım ben Esmaya.
O gidince ömrümde gitmişti onunla.
Beni hayatta tutanında ölüme zütüren kişinin de aynı kişi olması ne yaraktan bir denklemdi.
Ayrılık insanın eceli gelmeden öldürmeye yetiyordu.
Kalbimin içinde bir çocuk vardı sanki kalbime canı sıkıldıkça bıçak sokup duruyordu.
Ekgib kalan bir cümle gibi bırakmıştı beni o Pazar günü esma.
Apansız çekip gitmek hangi kitapta yazıyordu beyler.