2 senedir içinde bulunduğum durum.

Bu hastalık pgibolojik bir durum değildir, pgibiyatrik bir durumdur. Kendimden örnekle bu kisilerin aşırı gergin ruh halleri var, hormon dusuklugunu de ekleyelim.Bu yüzden normal insanlar gibi degiller, ruhları yıpranmış korkudan, insana olan fobiden.

Hastalık gün geçtikçe daha da azıyor, durgun değil. ilköğretimde hiç çekingen biri olmadigimi hatırlıyorum, Lise 1 de de aşırı değildi durumum, fakat lise 2 den ve 3 ten sonra durumum iyice kötüleşmeye başladı. Basit cekingenlikten ileri sosyalfobiye dönüştü.Bu hastalığın aşağılık kompleksinden ustunluk kompleksine kadar geniş bir hastalik aginda dostlari var, birbiriyle ilişkili bunlar.

Sosyalfobide insan, insan insandan korkmaz. insan kendisinden korkar, bunu insanlara yansıtır. Durum budur.

Ben otobüse binerken, geç kaldığım bir derse girerken, otobüste inecegimi soylerken, karşı cinsle konuşurken yaşadığım korkuyu, ezikliği ve heyecanı, travmayı hiçbir şeyde yaşamıyorum.Bu hastalık insanı esir ediyor, kurtuluşu yok gibi gorunuyor.

Kesinlikle boşver gitsin gibi tesellilerle kurtulacak bir hastalık değil.

@6 @10 ve @11 ve @12 e de bakin.