Artık iyice pgibolojim kalmamıştı nereye baksam özlemi görüyor oluyordum yine şizofrene bağlıyor geceleri bağırıyordum ev hali hiç giblemiyordu duvarla konuşuyordum özlem öldünden sonra hayatta kimsem kalmamıştı bana değer veren hiç kimse kalmamıştı tekrardan ruh olacakdım tekrardan görünmeyecekdim tekrardan alay konusu olacakdım tekrar tekrar tekrar.. okula yeniden başladım yine hiç arkadaşım olmadı 9. sınıfı geçen seneden bildiklerim ile rahat geçirdim fakat hala kendimde değildim artık özlemi çok özlüyordum onu istiyordum özlemi görmek istiyordum ve birgün öyle bir rüya gördümki rüyamda mutlu fakat uyandıgımda o yoktu diye tekrardan ağladım özlem rüyamda benden başkasına bakma seni kisme benim gibi sevemez aşkım demişti ve bana sarılmıştı öpüyordu kokluyordu fakat rüyaydı onu 1 dakikalıgına görüp bana sarılsın diye canımı çıkartıp ortaya koyabilirdim ama olmuyordu ne zaman geçecekdi bunları özlemsiz yaşamaya dayanamıyordum ve birgün hiç adını duymadıgım ilaçlar içtim ve şehrin uzak yerine dogru gitmeye başladım en iyi yöntem ilaçlardı ve yolda bayılmıştım ölmek istiyordum ve ordaki adamın biri beni hemen hastaneye getirmiş midem yıkanmıştı ailem ise annem gelip nasılsın diye sordu niye yaptın diye 1hafta gibi bir sürede hastanede kaldım orda temzilkçi bir abi vardı beni gördü ağladıgımı gözlerimden anlıyordu neden aglıyorsun diye sordu cevap veremedim tekrardan ağlamaya başladım özlem ne zaman aklıma gelirse oldugum yere çöküp ağlıyordum artık rüyalarımada gelmiyordu kızgınmıydı bana diye düşünüyordum abiye olan biteni anlatamadım yarıda bırakdım daha beter olmuştum anladım oğlum diyip teselli etmeye çalışsada bir taka yaramadı ben taburcu olup eve geldim ve yine ağlamaklı geçti özlemsiz olmuyordu yapamıyordum her gece rüyama girsin diye bekliyordum o ise gelmiyordu..