Özlem yüzüme baktı ve üzülme geri döneceğim orda kalmıcam dedi. bu nebze su serpiyordu fakat emin olamıyordum tekrar kaza yapmaları geldi aklıma yıkılıyordum özlem bana birşeyler dedikden sonra ikna olmuş süsü verdim fakat onsuz nasıl geçecekdi? o an yine yıkılmıştım hatice teyzenin ölümü sarsmıştı belki onla vakit geçirebilirdim diye kendime aptal düşüncelere dalıyordum.. özlem öyle böyle beni ikna etmeye başarmıştı ve yaklaşık 5 gün sonra ankara yolculuğuna çıkacakdı benide zütürmelerini söyledim fakat karşı çıktılar bende saygıyla karşıladım hatta o soruyu sormam bile hataydı koskoca aieler beni görünce ne diyeceklerdi o yaşta? özlem ile son 5 günlerin tadını çıkartıyorduk fakat o 5 gün sanki onu son görmem gibi geliyordu heryeri geziyordum adaşım ise henüz birşey yapmamıştı hiçbirşey olmadı fakat 5. gün özlemi evine bırakırken bana uzun uzun sarıldı sanki vedalaşıyorcasına... ben korkuyor idim fakat birşey olmayacak diye kendi kendimi teselli ediyordum eve varıp hemen uyumaya karar verdim sabah özlemi gönderecekdim ağlaya ağlaya uyudum yine hatice teyzenin o sözleri hâlâ aklıma geliyor idi kendi kendimi bunaltıyordum..