Odamda sessiz sessiz ağlıyordum hayatımı değiştirmişti belki hatice teyze dertlerimi dinleyen tek kişiyidi ve özlemin benim açımdan tanıştığı tek kişi aklımda sorular soruyordum ve aklıma o cümle gelmişti nürvetinizi görmeden ölmem.. o aklıma gelince boşluga düşmüştüm normal ağlamamı kesip hıçıkar hıçkıra hönkürüyordum artık hayatın ağır geldigini anlamaya başlıyordum tavana bakarak sabaha kadar gözümü kırpmadım sabah annemler gitti köye hiç giblemedim ben özlemin yanına gidecekdim kararlıydım ve öyle yaptım hemen hazırlanıp özlem ile gezip rahatlamak istiyordum fakat o cümle her zaman aklıma geliyordu ve kendi kendime ya özlemde giderse? diye sordum yolda giderken çökmüştüm hiç birşeye bakamıyordum özlemi çok seviyordum ve özlem gile ağlaya ağlaya varmıştım hemen gözyaşlarımı silip zile bastım özlem içeri buyur etti bu arada sbs sınavına girmiştik normal geçmişti. biz gelecek olan puanları düşünüyordum fakat ders çalışmayı elden bırakmadık. Özlem bana ankaraya gideceğini ve yaz tatilini orda geçiregini söyledi aklım çıkmıştı o olmadan yaşayamaz gibiydim..