Mahallenin girişinde berat var idi tek başına öylece oturuyordu bana attığı yumrukların hesabını sorma vakti gelmişti arkasından koşar adımla gittim beratın bogazından tutup geriye doğru çektim ve ilk hamlemi yaparak yüzüne yumrugu indirdim sinirimi boşaltıyordum berata olan öfkemi yumruklarımdan çıkartıyordum berata çok sağlam girişmiştim beratın hayatı boyunca yediği en pis dayaklardan biriydi. bu sefer acımadım kolunu kırdım ve orda sancılar içinde bağırarak yine yaptıgım gibi bırakıp evime gittim burdan sonra farklı bir yol alacaktı ve bunun hesabı son kez adaşımda bitecekdi. eve gelip yine odama çekildim beratı düşünüyordum en benim en iyi dostumdu herşeyimi anllatıgım tek kişiydi. önemli olan beni satmasıydı hâlâ öfkeliydim ona ve adaşıma..