işteydim o gün, klagib rutin islerimi yapiyordum herzamanki gibi. sonra telefonumun caldigini duydum, annemdi actim, telasli sesle oglum koş diyordu babana birşey oldu, kadin telaştan korkudan ambulansi aramamiş ilk once beni aramiş. neyi var diyorum, birden yere yiğildi diyor bi yandanda agliyor. hemen kapattim telefonu ambulansi aradim diyorum cok cabuk gidin acil mudahele durumu gerekebilir.
Işten nasil ciktim, o 40 km yolu 15 dakikada nasil gittim hatirlamiyorum. hangi hastaneye gidildiğini oğrenmek icin annemi aradim yolda, agliyor kadin, ama nasil oldugunu sormuyorum, soramiyorum babamin, sadece tek bir sey sorabiliyorum ona 'nerdesiniz'
Hastaneye yaklastikca korkuyorum daha cok, allahim ne olur bir sey olmasin diyorum daha cok erken. acilden iceri girdikten sonra annemin o halini gorunce anladim kotu bir sey oldugunu. almamislar kadini musayede odasina disarda agliyor.
Beni de almayacaklar ama durduramiyorlar giriyorum içeri.
O manzarayi hayatim boyunca unutamiyorum, bagirisiyorlar icerde bir telas kalp masaji yapiyorlar sedyede yatan adama.eve gittiklerinde kalbi durmus zaten, yolda calistirmislar kalbi tekrar ama hastaneye gelince tekrar durmus.o gibtigimin kalbini calistiramiyorlar tekrar.o masadan kalkamiyor babam.

Ozluyorum beyler, en sacma seylerini bile, yemek yerken agzini sapirtatisini, en sevdigim programi seyrederken gelip kanali degistirmesini. Yeterki yanimizda olsun diyorum olmuyor, olamiyor.
Yarin evleniyorum beyler, en mutlu gunlerimden biri, sizcede biyerlerden o beni goruyordur dimi ?