Günler bu şekilde geçiyordu beyler o zamanlar.
Ortalama 5-6 ay kadar özge onur ben aynı cafe de buluştuk.
Bazen demek yanlış olur çoğu zaman, özge ile ben baş başa buluştuk.
Benim mutluluğumu gören bizimkilerin ise sevinçleri her hallerinden belli idi.
Artık aralarına döndüğümü var sayıyorlardı.
Ayrıca Özge o günden sonra ne zaman anlatacaksın diye hiç sormadı taki ben söyleyene kadar.
Özge ye yine mesaj attım bu konu ile alakalı aylar sonra.
"Belki bir gün dediğim gün geldi galiba özge" diye.
Gelen cevap ise.
"Sabırsızlıkla bekliyorum o günü" diye geldi.
Özge ile galiba olacaktı beyler.
Aşk yoktu ama bir hoşlantı var gibiydi.
Aşk olamazdı zaten, Esmayı bir anda silip atmak kolay değildi.
Uğruna hayatımdan vazgeçtiğim kişide bu kadar kolay kurtulamayacaktım.
Ben istiyordum ki yarınımda olacak kişi tüm geçmişi mi bilsin,
bilsin ki bir daha beni aynı yerden yaralamasın.
intihardan sonra hayatımı tekrardan sorgulamaya başladım.
Evet, ben bir tak yemiştim beyler.
Allahın verdiği canın kıymetini bilmeden kendimi öldürmek istemiştim.
Bunun da Allah katın da elbet bir günahı vardı.
Bu günahın azabı ise bana keder yüklüyordu.
iyi olan kısmı ise uzun bir zaman geçtikten sonra anladım.
Artık benim için ne değerli ne kıymetli ne kıymetsiz olduğunu daha iyi anlamaya başladım.