Bir şok ile karşı karşıya kaldım annem bu halin ne lan gibi bir cümle kurmuştu bende okulda maç yaparken düştüm dedim Allahtan yüzümden morarlık yoktu zaten göz altlarim mosmor idi. Annem ve babam bu yalana inanmış gibilerdi yada ben öyle düşünüyordum basit bir yalan değilmiydi? Ailemin beni fazla giblemedigini git gide anlıyordum ve dudagımdaki şislik ve yara kendini belli ediyordu ve yarın olmuştu okula gitmek istemiyordum ama gitmek zorundaydım o saçlara bakmadan bir günümü geçiremezdim ve okula gitmiştim ama uykusuzdum uykulu gözlerle derslerde sevdigim kızın saçlarına bakıyor bir yandanda ona nefretimi açıyordum çok fazla ileri gitmişti ama diyecek birşey bulamıyordum birşey yapamiyordum agzının payını veremiyorum. Cünkü ya bir yalan daha söylerse? Adaşım bu sefer komaya sokardı emindim. Ama ne yapacakdim yaptikları yanına kârmi kalacakdı? Düşüncelere daldım henüz 1. Dönemdeydik okulun bitmesine daha çok vardı ama hayatımi anladığım dönem bu dönemdi geceleri normalden fazla uyumuyordum tavana bakıp iyice kendimi kaybetmiştim artık cesaretimi nasıl toplaya bilirdim? Şizofrene bağlamıştim iyice kendi kendime konuşmalar iç ses ile muabbetler deliriyormuydum? Ve sabah olmuştu uyumamıştim daha dogrusu uyuyamıştım kendimi çok kötü hissediyordum ama okula gitmek zorunda idim. Ve okul saati gelmişti yine okula gidiyordum önüme baka baka ve bana sevdigim kızın arkadaşı yanima geldi nefes nefese kalmıştı..