ilk önce kısa olarak kendimden bahsedeyim beyler. Üniversiteye gidiyorum yaş 21 doğma büyüme izmirli birisiyim. Üniversitede ilk sene hazırlık okudum. 2. sene dondurum. 3. sene bölüme başladım yani daha 1. sınıftayım. Ama şu geçen 2.5-3 sene içerisinde öğrendim ki yalnızlık kadar güzel bir şey yok bu dünyada. Bir sürü arkadaşım yok mu ? Tabi ki var. Ama her biriyle muhabbet ettiğimde daha çok nefret ediyorum huur çocuklarından. Bazılarından hiç kötülük görmedim. iyilik de görmedim. Ama o insanların hallerini gördükçe daha çok nefret ediyorum. Herkesde bir kendini beğendirme derdi. Herkesde nasıl kendimi öne çıkarırım derdi. Bir de bunlara en ufak taka alınan daha kişiliği oturmamış huur çocukları eklenince ... Arkadaş şu üniversiteye etrafınızdakilerden duyduklarınızla, yok fena karı kız gibiliyor yok şu yapılıyor diye duyduklarınızla gidiyorsunuz. içinizden kendinizi öyle şekillere öyle havalara sokuyorsunuz ki üniversiteye başladığınızda durumun öyle hemen 1 haftada 1 ayda gibişe başlanmayacağı bir şey olduğunu anladığınızda ne tak yiyeceğinizi şaşırıyorsunuz. Şimdi diyeceksiniz lan sen evde bilgisayar başında oturan asosyalin tekisindir. Kardeşim yeri gelir bilgisayar başında da oturursun. Yeri gelir başka şeylerde yaparsın. Ben üniversiteye dersleri geçeyim okulu bitireyim amacıyla gidiyorum.

Devdıbını bir alt entryde yazıcam beyler sonra özet geç bin diyorsunuz insanın anlatma hevesi kaçıyor.

Edit: içimi döktüm panpalarım kimse şunu yaparsan am üstünde züt gibersin tarzı başlıklarla karıştırmasın