sekiz yıl öncesi. kız arkadaşımla istanbul da aynı evde yaşıyoruz. daha altı aydır mı ne beraberiz. öğrencilik zamanı. haftasonu başka şehirden abla gelmiş, gezeceğiz. onun okul bitmiş, iş kurmuş, haliyle durumu iyi. o geldiğinde tabi istanbul un tozunu attırmak istiyor. bizi de karşılıyor her geldiğinde de yapamadıklarımızı yapıyoruz sayesinde.o günde istanbul a sağlam kar yağmış. hava buz gibi. galata kulesine gidelim diyoruz. atkılar, bereler, botlar giyilmiş. ablada da bende de doğa sporlarına merak var, herşeyin en kalitelisi üstümüzde. bıraksan ağrı dağına çıkacağız. abla sponsor tabi, alınmış sayesinde. üsküdar dan karaköye geçilmiş yokuştan tırmanıyoruz. sevdiceğim burnunu çekip duruyor. " üşüdün mü" diyorum yok diyor, "yoruldun mu " yok. yeniyiz ya bazı şeyleri söylemek kolay değil tabi. ayaklar kar içinde. neyse, ulaştık kuleye abladan biletler çıktık yukarı. karayel mi yıldız mı poyraz mı hatırlamıyorum kar hafif hafif yağarken deli rüzgar esiyor. kulenin terasında yerler buz. tutunmadan durmak zor. fotoğraflar, efsaneye uygun öpüşmeler. üşüdük girdik içeri. fiyatlara baktık. çay ablanın ödeyebileceği fiyatta, oturduk, içimiz ısınsın öyle çıkalım dedik. sevdiğim kulağıma eğildi o sıra dedi ki " sanırım ayaklarım sırılsıklam". zorla masa altından çıkarttırdım botları. o ayaklar buz, çoraplar sırılsıklam. botları çevirdim altları delik. dedim ya biz ablayla dağcı gibiyiz. çıktık, hiç düşünmeden yeni bot almaya. abladan da göz ucuyla izin çıkmış. girdik bir dükkana bot aldık. eskileri çöpe atmak istedi de o zaman öğrendim beş yıllık olduklarını.

şimdi evlendik. o günden sonra dağcı botları da aldık o botun üzerine başka botlar da. ama hala bazen havalar yağmurlu ya da karlıyken elimi botuna sokar bakarım gizli gizli ıslak mı diye. ekonomik durumumuzu düşünüp söylemez diye.
(alıntı)
sabah olunca yazın la o kadar emek verdim.