Çok kötüyüm beyler... Bu sabah annemin küçük çaplı bir kalp krizi geçirdiğini öğrendim ve hayata dönüp bakma gereği duydum. Çok çabaladım hayatta, gereken her şeyi doğru yaptım. Daha üniversite 2. Sınıf olmama rağmen 20 bin liralık işler yapıyorum, ama bu gün aldığım bu haber yaptıklarımı tekrar sorgulamamı sağladı... hayat ellerimizden kayıp gidiyor ne yazık ki ve işin en kötü yanı şu kodumun hayatında bazı şeyleri ne kadar çalışırsak çalışalım engelleyemeyecek olmamız. Hırs gözlerimizi o kadar kör etmiş ki yanıbaşımızdakileri göremez olmuşuz. Farkına vardım beyler, acizliğimn farkına vardım. istersem milyon dolarlık iş yapayım yine de ailemin tırnağına zarar gelmesini engelliyemiyorum. Çevremdekilerin bir anlık gülüşlerine hayatımı verecek olsam dahi onları sürekli yanımda tutamıyorum... üzgünüm beyler... yaptıklarım için üzgünüm, onlarla yeterince zaman geçirmediğim için, onlara her gün 'sizi seviyorum' demediğim için...
Kendinize bakın. Sorgulayın kendinizi, çevrendekiler ile, aileniz ile ne kadar alakadarsınız bir düşünün. Çünkü öyle anlar gelecek ki ne kadar üzülürseniz üzülün hiç bir şey şu anda olduğu gibi olmayacak...